Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska - Izrael bialystok.jewish.org.pl

14 maja 1948 roku Izrael proklamował Niepodległość. Blisko 24 godziny później wojska Egiptu, Jordanii, Syrii, Libanu oraz Iraku przekroczyły granice państwa Izrael, zmuszając go do obrony niepodległości ojczyzny. Wydarzenia 1948 roku, znane jako Izraelska Wojna o Niepodległość, prowadzona przez blisko 15 miesięcy, przez dopiero, co sformowane, słabo wyposażone Izraelskie Siły Obrony pochłonęły, tylko po stronie izraelskiej, ponad 6 tysięcy ofiar, co stanowiło blisko 1% ówczesnej populacji Izraela.

Styczeń 1949 roku, przyniósł pewien przełom. Bezpośrednie negocjacje izraelsko-arabskie (z państw „piątki” tylko Irak odmówił rozmów z państwem Izrael), prowadzone pod auspicjami ONZ, zaowocowały kolejnymi układami rozejmowymi, zgodnie, z którymi Galilea i cały obszar pustyni Negev miał się znaleźć w granicach niepodległego Izraela, Zachodni Brzeg Jordanu (tj. Judea i Samaria) został objęty jurysdykcją Jordanii, Strefę Gazy włączono pod administrację Egiptu, Jerozolima zaś została podzielona na dwie strefy, z których zachodnia część pozostała pod kontrolą Izraela, a wschodnia, wraz z tzw. Starą Częścią Jerozolimy, w obrębie, której znajduje się Ściana Zachodnia znalazła się pod władzą Jordanii. Zakończenie działań zbrojnych 1948 roku, pozwoliło Izraelowi skupić się na budowaniu państwa, którego zdobywanie okupiono tak wieloma ofiarami. 25 stycznia 1949 roku przeprowadzono pierwsze wybory do Zgromadzenia Ustawodawczego, w których wzięło udział blisko 85% uprawnionych do głosowania, wyłaniając 120 przedstawicieli Narodu Izraelskiego, wchodzących w skład Knesetu, którego jednym z pierwszych zadań był wybór prezydenta, który to z kolei powoływał premiera (w latach 1996-2001 premiera wybierano w głosowaniu powszechnym) Na stanowiska te powołano odpowiednio dwóch Mężów Stanu, których działalność doprowadziła do powstania Medinat Israel. I tak na stanowisko prezydenta państwa Izrael wybrano Chaima Weizmanna, wieloletniego przewodniczącego Komitetu Wykonawczego Światowej Organizacji Syjonistycznej; zaś sprawowanie urzędu premiera zostało powierzone Dawidowi Ben Gurionowi, przewodniczącemu Agencji Żydowskiej. 11 maja 1949 roku Państwo Izrael zostało uznane 59 państwem członkowskim Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Podążając za ideą „prawa do powrotu”, będącego głównym założeniem izraelskiej racji bytu, granice Państwa Izrael zostały otwarte na osadników żydowskich z całego świata, przyznając im tym samym nie tylko prawo powrotu, ale także obywatelstwo izraelskie. Tylko przez pierwsze cztery miesiące rozmiary aliji przekroczyły 50000 Żydów, z których większość stanowiły ocalałe ofiary Holokaustu. Do końca 1951 roku liczebność populacji izraelskiej podwoiła się, a to w znacznej mierze za sprawą kolejnych osadników, których liczba osiągnęła w tym czasie 687000, z czego ponad 300000 stanowili imigranci z krajów arabskich. Kolejne alije i związany z nimi wzrost populacji, a także poprzedzająca je Wojna o Niepodległość 1948 roku, stały się przyczyną dość napiętej sytuacji ekonomicznej kraju, co pociągało za sobą zarówno konieczność cięć w polityce ekonomicznej kraju, jak i zwiększało zapotrzebowanie na pomoc finansową z zagranicy. Pożyczki udzielone przez banki Stanów Zjednoczonych, a także ogromne reparacje wojenne uzyskane od Niemców, pozwoliły Izraelowi nie tylko na rozwój budownictwa, służącego osadnikom, ale także na mechanizację rolnictwa, stworzenie floty handlowej, linii lotniczych, usprawnienie przemysłu wydobywczego, budowę dróg i autostrad oraz linii energetycznych. W stosunku do końca pierwszej dekady, podwoiła się nie tylko wydajność przemysłowa kraju, ale także liczba osób zatrudnionych w przemyśle; przy czym należy zauważyć, że eksport wzrósł w tym czasie czterokrotnie w stosunku do stanu wyjściowego. Jeśli chodzi o produkcję rolną, rozległość przeznaczonej na ten cel ziemi, spowodowała, że Izrael stał się samowystarczalny w zakresie podstawowych produktów rolnych, z wyłączeniem mięsa i zboża. Wobec obszaru 20000 hektarów nieużytków rolnych, zastosowano politykę zalesiania, co dało efekt pasa zieleni wzdłuż 800 kilometrów autostrady.

Również system edukacyjny Izraela, rozwijany przez społeczność żydowską jeszcze w dobie formowania się państwowości, a obecnie obejmujący również społeczność arabską, stał na wysoce rozwiniętym poziomie. Obowiązek edukacji (która była w podanym przedziale wiekowym bezpłatna) dotyczył wszystkich obywateli Izraela między 5 a 14 rokiem życia (od roku 1978 nauka stała się obowiązkową do ukończenia lat 16, przy czym, w przypadku kontynuowania nauki przez kolejne dwa lata życia, tj. do ukończenia lat 18 była ona także bezpłatna). Również aktywność na polu kulturalno-artystycznym przeżywała swój rozkwit, łącząc w sobie, dzięki imigrantom z różnych kręgów kulturowych i cywilizacyjnych, elementy kultur Bliskiego Wschodu, północnej Afryki oraz świata Zachodu. W 10 rocznicę powstania Państwa Izrael wielkość jego populacji wyniosła już ponad 2 miliony osób.

Na lata procesu budowania państwowości cieniem kładły się poważne problemy w zakresie bezpieczeństwa państwa. Porozumienia pokojowe z 1949 roku nie tylko nie stały się podstawą osiągnięcia trwałego pokoju, ale co więcej były wielokrotnie łamane. I tak 1 września 1951 roku statki pod banderą izraelską nie zostały, wbrew postanowieniom rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, wpuszczone na wody Cieśniny Tirańskiej; kolejno miała miejsce powtarzająca się, ze wzrastającą częstotliwością, seria „zbrojnych wypadów” arabskich sąsiadów na terytoria izraelskie; a sam Półwysep Synajski został otoczony przez liczne bazy wojskowe Egiptu.

Do roku 1956, kiedy to zostało podpisane trójstronne porozumienie, którego sygnatariuszami byli Egipt, Syria i Jordania, nieustanna obawa przed bezpośrednim zagrożeniem, towarzyszyła Izraelczykom. Jednak podczas ośmiodniowej Kampanii Synajskiej Izraelskie Siły Zbrojne (IDF) zajęły nie tylko Strefę Gazy, ale także cały Półwysep Synaj oraz wschodnią część Kanału Sueskiego. Decyzja Narodów Zjednoczonych o wysłaniu swoich Sił Bezpieczeństwa (UEEF) na granicę Izraelsko-Egipską, przy jednoczesnym zapewnieniu Egiptowi braku ograniczeń w żegludze po wodach Zatoki Akaba, zmusiła Izrael do podjęcia decyzji o wycofaniu się z, zajętego kilka dni wcześniej Półwyspu Synaj. (wojska izraelskie miały opuścić w/w terytorium między listopadem 1956 a marcem 1957) W konsekwencji Cieśnina Tirańska została otwarta, co umożliwiło rozwój handlu zarówno z Azją jak i wschodnią Afryką, a także stworzyło możliwość importu ropy naftowej z państw Zatoki Perskiej.

Druga dekada istnienia Państwa Izrael (lata 1958-1968) przyniosła nie tylko wzrost eksportu, ale także znaczny, bo aż 10-procentowy wzrost PKB w skali roku. Podczas gdy niektóre artykuły jak papier, opony samochodowe, radia czy lodówki, stanowiące wcześniej przedmiot importu, zostały zastąpione produktami wytwarzanymi w kraju; to jednak największy wzrost produkcji dał się zauważyć w nowopowstałych gałęziach przemysłu: mechanicznym, chemikaliów i elektronicznym. Od momentu, gdy rynek produktów rolnych osiągnął, dzięki produkcji krajowej, odpowiedni stopień nasycenia zapotrzebowania, sektor rolniczy stał się nie tylko „producentem” środków dla krajowego rynku produkcji żywności, ale także zaczął eksportować owoce swojego urodzaju. Tak szybko i prężnie rozwijający się przemysł, a co za tym idzie stosunki handlowe, stworzyły zapotrzebowanie na nowe drogi eksportu. I tak obok portu w Hajfie, zbudowano kolejny port na wybrzeżu Morza Śródziemnego, w Aszdod.

W Jerozolimie, z kolei, wybudowano budynek Knesetu, co odbyło się z ogromną korzyścią dla Uniwersytetu Hebrajskiego oraz szpitala Hadassah, położonych po przeciwnych stronach Góry Skopus (hebr. Har ha-Cofim). W tym samym czasie stworzono również Izraelskie Muzeum Narodowe, mające za zadanie promowanie, ale także nauczanie i badanie żydowskiej kultury i historii.

Również relacje Izraela na arenie międzynarodowej wkraczały w fazę rozwoju. Zacieśnienie stosunków nastąpiło nie tylko na linii Izrael- USA, ale proces ten dotyczył również krajów Wspólnoty Brytyjskiej, większości krajów zachodniej Europy, niemal wszystkich państw Ameryki Łacińskiej i Afryki, a także niektórych spośród państw azjatyckich. Rozwój owych relacji międzynarodowych, również z krajami wysoko rozwiniętymi, był możliwy przede wszystkim dzięki wzajemnej wymianie doświadczeń i osiągnięć naukowych (w zakresie fizyki, inżynierii, metodyki nauczania, nauk rolniczych i irygacyjnych). Wydarzeniem o ogromnie wymownym, zarówno historycznie jak i politycznie znaczeniu, było nawiązanie, w 1965 roku stosunków dyplomatycznych z Niemcami, co przez długi czas zdawało się nie wykonalne ze względu na uczucia i pamięć ludności pomordowanej przez nazistowski system w latach 1933-1945; jednak zarówno zmiana na szczeblu dyplomatycznym, jak i towarzysząca temu debata publiczna doprowadziły do normalizacji stosunków na linii Izrael- Niemcy.

Nadzieje na kolejne lata względnego spokoju i normalizacji, zostały jednak szybko zniweczone przez narastające zagrożenie ze strony Egiptu i Jordanii, potęgowane jeszcze przez systematyczne niszczenie moszaw północnej Galilei. Kiedy Egipt, w maju 1967 roku ponownie rozmieścił swoje wojska na obszarze pustyni synajskiej, wypierając stamtąd Siły Pokojowe ONZ (stacjonujące na tym obszarze od 1957 roku), a także ponownie zamknął Cieśninę Tirańską, wchodząc przy tym wszystkim w sojusz militarny z Jordanią, Izrael został postawiony wobec faktu dokonanego, jakim był otoczenie go ze wszystkich stron przez państwa Arabskie.

Wobec faktu złamania przez Egipt wszelkich porozumień pokojowych, jakie zostały zawarte podczas Kampanii Synajskiej 1956 roku, Izrael, stając w obronie swojej niepodległości, 5 czerwca 1967 roku przypuścił, wykorzystując prawo do obrony koniecznej, jednoczesny atak na wszystkie trzy państwa, uderzając od południa na Egipt, od wschodu kontratakując Jordanię, na północy natomiast rozgromiono wojska Syryjskie stacjonujące na Wzgórzach Golan.

Działania podjęte podczas Wojny Sześciodniowej zaowocowały wytyczeniem nowych granic Izraela, w których to zasięgu znalazł się Półwysep Synaj, Strefa Gazy, Zachodni Brzeg Jordanu oraz Wzgórza Golan; w rezultacie doprowadzając do uwolnienia północnych miast izraelskich od 19-letniego, sprawowanego z pewnymi przerwami, zwierzchnictwa syryjskiego; a także powodując ponowne otwarcie Cieśniny Tirańskiej, przy jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa pasażerom wpływających nią statków. Jerozolima, zaś, pozostająca od 1949 roku miastem podzielonym, miastem dwóch narodów, została zjednoczona pod władzą Izraela.

Godłem Państwa Izrael jest Menora - siedmioramienny świecznik otoczony gałązkami oliwnymi symbolizującymi tęsknotę narodu żydowskiego za pokojem. Polecamy krótki artykuł o symbolach państwowych Izraela. http://warsaw.mfa.gov.il/mfm/Data/15712.pdf

Menora, siedmioramienny świecznik, jest symbolem Państwa Izrael. Jej kształt podobno pochodzi od rośliny o siedmiu gałęziach, zwanej moria, a znanej już w starożytności. Na fotografii słynna Menora stojąca w centrum Jerozolimy, stolicy Izraela.

Flaga Państwa Izrael oparta jest na wzorze żydowskiego szala modlitewnego (tallit) z niebieską Gwiazdą Dawida (Magen David).

Erec Israel (Kraj Izraela) stanowił kolebkę narodu żydowskiego. Tu kształtowała się jego duchowa, religijna i polityczna tożsamość. Tu po raz pierwszy Żydzi osiągnęli państwowość, stworzyli wartości kulturowe o znaczeniu narodowym i uniwersalnym oraz dali światu nieśmiertelną Księgę Ksiąg.

(...) W każdym kolejnym pokoleniu Żydzi czynili wysiłki, aby osiedlić się ponownie w swej starożytnej ojczyźnie. (...) Sprawili, że pustynie zakwitły, wskrzesili język hebrajski, zbudowali osady i miasta oraz stworzyli silne społeczeństwo, kontrolujące gospodarkę swojego kraju i kształtujące jego kulturę, kochające pokój, lecz umiejące także stanąć w swojej obronie (...).

Państwo Izrael będzie otwarte dla imigracji żydowskiej (...), będzie popierać rozwój kraju dla dobra wszystkich jego mieszkańców; opierać się będzie na zasadach wolności, sprawiedliwości i pokoju, zgodnie z wizjami dawnych proroków Izraela; zapewni wszystkim mieszkańcom całkowite równouprawnienie społeczne i ekonomiczne bez względu na religię, rasę lub płeć; zagwarantuje wolność wyznania, przekonań, języka, nauki i kultury; będzie stać na straży świętych miejsc wszystkich religii; będzie wierne pryncypiom zawartym w Karcie Narodów Zjednoczonych.

Wyciągamy dłoń do wszystkich otaczających nas państw i zamieszkujących je narodów, oferując pokój i dobrosąsiedzkie stosunki oraz apelujemy do nich o stworzenie więzów współpracy i wzajemnej pomocy z suwerennym narodem żydowskim osiadłym w jego własnym kraju.

Hymn "Hatikva", czyli "Nadzieja" został napisany przez Naftalego Herza Imbera, świeckiego syjonistę ze Złoczowa w Galicji (dzis Ukraina). Wyjechał on do Izraela ok. 1880 r., gdzie powstała pieśń wyrażająca prawie 2000-letnie marzenie narodu żydowskiego by być wolnymi ludźmi we własnym kraju w Ziemi Izraela. Marzenie to spełniło się w 1948 r. a juz wtedy powszechnie znany utwór stał się oficjalnym hymnem niepodleglego Państwa Izrael.

Władzą wykonawczą jest rząd (gabinet ministrów) uprawniony do zarządzania sprawami wewnętrznymi oraz zagranicznymi, włączając kwestie bezpieczeństwa. Zakres jego działań politycznych jest bardzo szeroki i jest on upoważniony do podejmowania działania w każdej sprawie, która prawnie nie podlega innemu aparatowi władzy. Rząd określa zasady swojego funkcjonowania i procedury wydawania decyzji. Jego posiedzenia odbywają się zwykle raz w tygodniu, ale w razie potrzeby zarządza się dodatkowe. Rząd może również działać poprzez komitety ministerialne. Wszystkie dotychczasowe rządy oparte były na koalicjach kilku partii, ponieważ żadnej partii nie udało się zdobyć wystarczającej ilości miejsc w Knesecie (parlamencie) do samodzielnego utworzenia rządu.

Po konsultacjach Prezydent powierza jednemu z członków Knesetu misję utworzenia rządu. W tym celu wybrana osoba musi w ciągu 28 dni od dnia, w którym powierza się jej tę misję, przedstawić listę ministrów do zatwierdzenia przez Kneset, wraz ze szkicem działań proponowanego rządu. Kiedy ten projekt zostaje zatwierdzony, ministrowie odpowiadają przed premierem za wypełnianie swoich obowiązków i przed Knesetem za swoje działania. Większości ministrów wręcza się tekę i tytuł ministra; ministrowie, którzy pełnia te funkcję nie otrzymawszy teki ministerialnej mogą być odpowiedzialni za szczególne projekty. Premier może również pełnić funkcje ministra ze szczególnego upoważnienia. Wszyscy ministrowie muszą mieć obywatelstwo izraelskie i być na stałe zameldowani na terenie Izraela. Ministrowie, za zgodą premiera i rządu, mogą mianować swojego zastępcę, który musi być członkiem Knesetu.

Podobnie jak w przypadku Knesetu, kadencja rządu trwa cztery lata, ale może ona zostać skrócona z powodu rezygnacji lub śmierci premiera, lub przegłosowania votum nieufności przez Kneset. Jeśli premier umrze lub nie jest w stanie dłużej pełnić swojej funkcji z powodu rezygnacji albo impeachmentu, rząd wyznacza jednego ze swoich członków - który musi być członkiem Knesetu - do pełnienia funkcji premiera. W przypadku votum nieufności rząd i premier pozostają na swoich stanowiskach do czasu utworzenia nowego rządu.

„Chcecie założyć państwo bez przelewu krwi? A gdzie to widziano kiedy? Bez przemocy i bez podstępu, po prostu kupując i sprzedając udziały?” pisał do Herzla w kilka lat po Pierwszym Kongresie Syjonistycznym socjolog Ludwik Gumplowicz. W budynku kasyna w szwajcarskiej Bazylei zgromadziło się 29 sierpnia 1897 roku ponad dwustu entuzjastów, którzy uwierzyli w wizję odbudowy państwa żydowskiego w Ziemi Obiecanej, wyłożoną rok wcześniej przez żydowskiego dziennikarza wiedeńskiej „Neue Freie Presse”, Teodora Herzla, w niewielkiej książeczce Der Judenstaat.

Syjonizm jest ruchem narodowym orędującym za repatriacją Żydów do ich ojczyzny – Ziemi Izraela – i za powrotem suwerennego żydowskiego życia na tych terenach. Tęsknota za Syjonem i żydowska migracja trwała przez cały czas wygnania, poczynając od podboju rzymskiego i zburzenia Drugiej Świątyni w 70 r.n.e Tęsknota ta przyjęła nową formę w dziewiętnastym wieku, kiedy to współczesny nacjonalizm, liberalizm i emancypacja zmusiły Żydów do postawienia sobie nowych pytań, na które ruch syjonistyczny starał się znaleźć odpowiedzi. Ruch Hibbat Zion zaczął się jednoczyć w drugiej połowie dziewiętnastego wieku, ale zmiana istoty rzeczy nastąpiła później, kiedy Teodor Hertzl pobudził i zjednoczył Syjonizm poprzez zwołanie w 1987 roku Pierwszego Kongresu Syjonistycznego. Stworzył w ten sposób ruch polityczny. Zapraszamy do lektury tekstu o syjonizmie...

"W prozie izraelsko-hebrajskiej, która stworzona została w Izraelu od powstania państwa w roku 1948 i aż do czasów współczesnych można wyróżnić trzy główne pokolenia. Chodzi nam oczywiście o pokolenia literackie, a nie biologiczne. Warto podkreślić, iż wszyscy ważniejsi przedstawiciele pokoleń tych w dalszym ciągu żyją i tworzą, a ich utwory z czasem uległy pewnej zmianie pod wpływem różnych trendów współczesnej literatury światowej i izraelskiej, a także pod wpływem twórczości ich młodszych kolegów." Mogą Państwo także przeczytać więcej... (Etos syjonistyczny w prozie izraelskiej od pokolenia wojny wyzwoleńczej (1948) do lat 90 - tych.

Pod podanym adresem mogą Państwo obejrzeć krótki komentarz Ambasadora Izraela pana Zvi Rav-Nera dotyczący ostatnich zajść niedaleko Strefy Gazy - brutalnego ataku na żołnierzy izraelskich podczas próby przejęcia jednego z okrętów flotylli.

W piątek 1 kwietnia Richard Goldstone opublikował w The Washington Post artykuł podważający oskarżenia wobec działań Izraela w czasie tzw. operacji Płynny Ołów przeciwko Hamasowi w grudniu 2008 styczniu 2009.

Richard Goldstone stał na czele specjalnej komisji ONZ badającej przebieg okoliczności operacji zbrojnej izraelskiej armii. W artykule opublikowanym w ten weekend przewodniczący komisji skrytykował własny raport, przyznając, że gdyby posiadał odpowiednią wiedzę w czasie pisania raportu, jego ostateczny tekst byłby inny.

Goldstone przyznał, że izraelska armia nie dopuszczała się intencjonalnych ataków na ludność cywilną Gazy. Co więcej, po zakończeniu operacji wszystkie przypadki użycia niewłaściwych środków przez armię Izraela zostały sprawdzone w trakcie niezależnych i dokładnych dochodzeń przeprowadzonych przez instytucje izraelskie.

Z drugiej strony artykuł Goldstonea podkreśla fakt, że Hamas nie przeprowadził żadnych dochodzeń w sprawie ostrzału rakietowego cywilnej ludności Izraela, co bez wątpienia powinno być tytułem do oskarżenia organizacji palestyńskich i ich bojowników o zbrodnie wojenne.

W swoim tekście Goldstone podkreśla również fakt negatywnego nastawienia wobec Izraela Rady Praw Człowieka ONZ. W piątkowym artykule Goldstone potwierdził argument Izraela, że mandat udzielony zespołowi śledczemu opierał się na antyizraelskich założeniach, a Rada Praw Człowieka wielokrotnie dawała wyraz negatywnych uprzedzeń wobec Izraela.

O artykule podważającym słuszność raportu Goldstonea pisały również polskie media . Pełny tekst artykułu Richarda Goldstonea można znaleźć na stronie The Washington Post (w języku angielskim).


20 września 2011
Szanowni Państwo, Zapraszamy do zapoznania się ze stanowiskiem Ambasadora Izraela w Warszawie Zvi Rav-Nera w sprawie zbliżającej się palestyńskiej inicjatywy w ONZ.
Ambasador Izraela odnosi się do kwestii jednostronnego ogłoszenia niepodległości państwa palestyńskiego, argumentując, że najskuteczniejszą drogą do osiągnięcia trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie są bezpośrednie negocjacje.

(http://youtu.be/WcApBpsc9Rs)

Po ponad 5 latach w niewoli Hamasu izraelski żołnierz Gilad Szalit wróci do domu. Rząd Izraela zaakceptował właśnie propozycję porozumienia, na mocy którego Gilad Szalit wróci cały i zdrowy do swoich bliskich.

Przedstawiając swojemu gabinetowi propozycję porozumienia, premier Netanjahu wskazał, że negocjacje o uwolnienie izraelskiego żołnierza zostały wznowione kilka tygodni temu w Kairze, z rządem egipskim w roli mediatora. Zespół negocjatorów izraelskich musiał wziąć pod uwagę kwestie bezpieczeństwa, które wyniknąć musiały z porozumienia zawartego z terrorystyczną organizacją Hamas.

Premier Netanjahu przyznał, że decyzja o zawarciu porozumienia z Hamasem była niezwykle trudna: Współczuję ofiarom zamachów terrorystycznych, podzielam ich cierpienie, jestem jednym z nich. Ale dobre przywództwo polega na podejmowaniu trudnych, lecz właściwych decyzji, takich jak ta.

W czasie dzisiejszego spotkania z ojcem żołnierza Noamem Szalitem, premier Netanjahu zapewnił, że Gilad wróci do domu cały i zdrowy w ciągu najbliższych kilku dni.

Podczas niedawnych obchodów 47 rocznicy powstania Fatah, Mufti Autonomii Palestyńskiej Muhammad Hussein nawoływał do zabijania Żydów.

Mufti jest najwyższym autorytetem religijnym, wyznaczonym na stanowisko przez Przewodniczącego Autonomii Palestyńskiej i prezesa Fatah Mahmuda Abbasa.

W swoim przemówieniu Mufti przywołał słowa wywodzące się z tradycji islamu i mówiące o konieczności zabicia wszystkich Żydów. Mufti nie wyraził również sprzeciwu wobec słów prowadzącego ceremonię, mówiącego o konieczności prowadzenia religijnej wojny z Żydami.

Przemówienie Muftiego skomentował Premier Izraela Bejmanin Netanjahu (23 stycznia 2012):

"Słowa Muftiego musimy brać niezwykle poważnie. Nie tylko dlatego, że przypominają nam poglądy innego Muftiego nawołującego do eksterminacji Żydów- Mohammada Amina al-Husajniego, jednego ze zwolenników Zagłady Żydów, lecz również dlatego, że wypowiadane są przez ludzi, którzy powinni być naszymi partnerami w poszukiwaniu pokojowego rozwiązania konfliktu między nami a Palestyńczykami.

(…) Nasz głęboki niepokój budzi fakt, że do dziś słowa te nie spotkały się z potępieniem ze strony przywódców Autonomii Palestyńskiej. Co więcej, przemówienie wyemitowane zostało przez palestyńską telewizję publiczną. Oczekuję, że liderzy Autonomii potępią słowa Muftiego. Zwolennicy pokoju nie mogą akceptować tego rodzaju mowy nienawiści i nawoływania do mordowania Żydów."

- Nasza wojna z potomkami małp i świń (tj. Żydami) jest wojną zgodną z religią i wiarą.

- 47 lat temu rozpoczęła się rewolucja. Jaka rewolucja? Współczesna rewolucja narodu palestyńskiego. Cała historia Palestyny jest rewolucją, od czasu podboju Jerozolimy przez Kalifa Omara [w 637 r.], do dziś i po kres czasu!

Hadis [tradycja związana z Mahometem], opisana zarówno u Al-Buchariego, jak i u Muslima, mówi:

„Godzina zmartwychwstania nie nadejdzie, jeśli nie będziecie walczyli z Żydami.

‘Muzułmaninie, wyznawco Allaha, ukrywa się za mną Żyd, przyjdź i zabij go!’”

Premier Izraela Benjamin Netanjahu podczas wczorajszego przemówienia do Zgromadzenia Ogólnego ONZ podkreślił konieczność ustanowienia wobec rządu w Teheranie nieprzekraczalnej granicy irańskiego programu nuklearnego.

Tylko tego rodzaju ultimatum daje nadzieję na powstrzymanie aspiracji niebezpiecznego reżimu, który zagraża nie tylko Izraelowi i państwom regionu, ale całemu światu zachodniemu.

W swoim przemówieniu Premier Netanjahu odnosił się do ostatnich wydarzeń na Bliskim Wschodzie i wskazywał na rolę Iranu w inspirowaniu działań radykalnych ugrupowań anty-zachodnich.

Netanjahu zwracając się do przywódców światowych zaapelował o wspólne zajęcie twardego stanowiska w obronie wspólnych wartości, praw człowieka i cywilizacji.

Aby zapoznać się z pełnym tekstem przemówienia Premiera Izraela, prosimy odwiedzić naszą stronę www.israel.pl

Angielska wersja strony przygotowana przez studentów ze Studenckiego Biura Tłumaczeń przy Uniwersytecie w Białymstoku.

W ciągu ostatnich kilku dni na okręg Zachodniego Negewu wystrzelonych zostało ponad 200 rakiet. Wiele z nich uderzyło w izraelskie miasta i osiedla mieszkalne położone niedaleko Strefy Gazy, raniąc i zabijając ludność cywilną i paraliżując życie ponad miliona mieszkańców tego regionu.

Celem operacji Filar obrony jest zlikwidowanie strategicznego niebezpieczeństwa zagrażającego ludności cywilnej Izraela. Aby osiągnąć ten cel, IDF dążyć będzie do zniszczenia potencjału rakiet długiego i krótkiego zasięgu. Ponadto armia izraelska weźmie na cel system dowodzenia Hamasu.

We wczorajszym (14 listopada) ataku izraelskiego lotnictwa zginął Ahmed al-Jabari, jeden z przywódców zbrojnego ramienia Hamasu. Jabari w ciągu ostatnich lat był bezpośrednio odpowiedzialny za ataki przeprowadzana przeciwko Izraelowi.

Jabari dowodził atakami przeciwko Izraelowi od końca drugiej intifady, był również bezpośrednio zaangażowany w operację porwania i uwięzienia izraelskiego żołnierza Gilada Szalita. Szalit był przetrzymywany w niewoli Hamasu przez ponad 5 lat.

W odpowiedzi na trwający od 10 listopada zmasowany ostrzał rakietowy południowego Izraela, IDF rozpoczęła operację skierowaną przeciwko organizacjom terrorystycznym w Strefie Gazy.

Dziś rano, w wyniku bezpośredniego uderzenia rakiety w budynek mieszkalny w miejscowości Kiriat Malachi, zginęły 3 osoby a 6 zostało rannych, w tym 2 dzieci. Ostrzał ze Strefy Gazy prowadzony w czwartek rano wycelowany był Aszdod- budynek mieszkalny trafiony został odłamkiem, Ofakim- rakieta uderzyła w budynek szkoły. Na celowniku terrorystów znalazły się również m.in. Riszon LeCijon, Ber Szewa, Aszkelon i Gan Jawne. Część pocisków przechwycona została przez system obronny "Żelazna kopuła".

Aby pobrać notatkę prasową Ambasady Izraela na temat toczących się wydarzeń i operacji "Filar obrony", prosimy kliknąć tutaj.

Dzięki działaniom izraelskiego lotnictwa o 40% zmalała ilość rakiet spadających na południowy Izrael. Hamas nie zaprzestaje prowadzenia ognia z gęsto zamieszkanych terenów, narażając ludność cywilną Gazy na niebezpieczeństwo. Mimo walk Siły Obronne Izraela kontynuują dostarczanie pomocy humanitarnej dla mieszkańców Strefy Gazy.

Od początku rozpoczęcia operacji Filar obrony 546 rakiet wystrzelonych ze Strefy Gazy uderzyło w terytorium Izraela. Dodatkowe 302 pociski strącone zostały przez system Żelazna kopuła.

Rakiety wystrzelone ze Strefy Gazy w poniedziałek rano uderzyły m.in. w budynek szkoły w Aszkelonie- na szczęście, ze względu na obecną sytuację, w budynku nie odbywały się zajęcia. Kilkadziesiąt rakiet wystrzelonych zostało w kierunku miast Ber Szewa, Sderot i Aszdod.

Siły Obronne Izraela w ostatnich dniach zaprezentowały wiele przykładów na wykorzystywanie przez Hamas ludności cywilnej Gazy jako żywych tarcz. Hamas prowadzi ostrzał Izraela z terenów gęsto zaludnionych przez cywili, z okolic meczetów, boisk sportowych. Magazyny broni i wejścia do tuneli służących do jej przemytu umieszczane są w budynkach mieszkalnych.

Mimo toczących się działań zbrojnych i nieustannego ostrzału terytorium Izraela przez organizacje terrorystyczne, izraelskie władze działają na rzecz zapewnienia właściwej sytuacji humanitarnej ludności cywilnej Strefy Gazy.

Czytaj dalej...

We wtorek 20 listopada rano miał miejsce intensywny ostrzał Izraela. Hamas wystrzelił prawie 20 rakiet na raz w kierunku największego miasta południowego Izraela Ber Szewy. Kilka z nich uderzyło w miasto, trafiając m.in. w autobus, samochody i budynki mieszkalne.

Po raz drugi w czasie trwania operacji Filar obrony alarm przeciwrakietowy rozległ się w Jerozolimie. Pociski wystrzelone z Gazy spadły na arabskie dzielnice miasta i w okolicach Betlejem, siejąc panikę wśród mieszkańców.

Od soboty 10 listopada na Izrael wystrzelonych zostało 1100 rakiet, aż 900 od rozpoczęcia operacji Filar obrony i ponad 80 dzisiaj. 300 rakiet przechwycił i zniszczył system obrony Żelazna kopuła.

Dotychczasowe ofiary po stronie izraelskiej to 3 osoby zabite, 4 rannych w stanie krytycznym, 6 w rannych w stopniu umiarkowanym i 141 lekko.

20 listopada na krótki okres otwarte zostało przejście Kerem Szalom. Na wjazd do Gazy oczekiwało 120 ciężarówek z artykułami dla ludności palestyńskiej. Jednak po niedługiej chwili, gdy rozładowane zostały zaledwie 24 ciężarówki, Hamas rozpoczął ostrzeliwanie punktu transferowego. Aby zapewnić bezpieczeństwo personelu, armia izraelska zamknęła przejście. Niemal 100 ciężarówek z artykułami dla ludności cywilnej Gazy musiało odjechać z przejścia Kerem Szalom.

Około południa czasu izraelskiego 21 listopada w Tel Awiwie dokonany został zamach bombowy na autobus. W wyniku ataku na autobus miejski linii 61 trzy osoby odniosły ciężkie i umiarkowane obrażenia, a ponad 20 kolejnych ucierpiało w wyniku poparzeń, ugodzenia odłamkami i kawałkami szkła.

Wszystkie ofiary były osobami cywilnymi i atak na nie stanowi poważne naruszenie prawa międzynarodowego i zasad moralnych.

W obliczu trwających właśnie intensywnych wysiłków dyplomatycznych na rzecz zawieszenia broni, terroryści wybrali drogę eskalacji przemocy. Dzisiejszy atak z pewnością stanie na przeszkodzie międzynarodowych inicjatyw na rzecz pokoju.

Trwające zaostrzenie sytuacji rozpoczęło się 10 listopada podjęciem przez Hamas i inne organizacje intensywnego ostrzału rakietowego terytorium Izraela. Izrael zachował wyjątkową powściągliwość wobec 121 rakiet wystrzelonych w ciągu kilkunastu godzin ze Strefy Gazy i powstrzymywał się z odpowiedzią na eskalację przemocy ze strony organizacji terrorystycznych.

Izrael odwołuje się do prawa do obrony swoich obywateli przed ostrzałem rakietowym ze Strefy Gazy. Państwo Izrael nie pozwoli na jakiekolwiek ataki terrorystyczne na swoją ludność cywilną.